Harderwijk.
De Smeepoort is een van de drie stadspoorten aan de landzijde van Harderwijk aan de zuidelijke ingang van de stad, de poort was oorspronkelijk een imposant bouwwerk, dat bestond uit een binnenpoort en een buitenpoort met ophaalbrug. De poorten waren onderling verbonden door muren. De buitenpoort beschikte over twee ronde torens met koepeldaken en de buitenpoort beschikte over een schilddak.
In 1672 werd Harderwijk bezet door troepen uit Munster en door Franse cavalerie en toen die de stad in 1673 verlieten gaven ze opdracht om de poorten en stadsmuren op te blazen en te vernietigen. Dat was het einde van de trotse Smeepoort die toegang gaf tot de belangrijke Smeepoortstraat en de Smeepoortenbrink. De restanten werden pas in 1828 afgebroken, omdat de doorgang voor postkoetsen te klein was geworden.
Smeepoort.
In 1970 is de poort gereconstrueerd en slechts de hoge dikke muur langs de straatzijde en de voetgangersdoorgang zijn nog origineel. Aan de buitenzijde van de poort zijn nog een drietal ingemetselde vloedstenen te zien, die de hoogte van het zeewater aangeven tijdens de stormvloeden in de jaren 1570, 1825 en 1916.
Bij de restauratie van de Smeepoort zijn stenen gebruik van de voormalige Gereformeerde kerk die in 1935 door brand verwoest. In haar plaats is de markante Plantagekerk verrezen, een ontwerp van de architect P.H. van Lonkhuyzen.
Na de restauratie van de resten van de Smeepoort is het wachtlokaal aan de bovenzijde van de poort is weer te betreden. In vroeger tijden was deze ruimte voor de wachters die de poort bedienden en die de stad tegen aanvallen van buitenaf moest beschermen.
